Atlantis คงไม่ใหม่สำหรับเราๆท่านๆ เพราะเรียนกันในตำรามาตั้งแต่เด็กแล้วค่ะ และเป็นที่วิภาควิจารย์ว่า ฝรั่งแหกตามั่งล่ะ ไรงี้ แต่ก็นะ เอาเป็นว่า สายบรรเทิงไม่เกี่ยงค่ะ แต่ความรู้ดีๆ และความตื่นตาตื่นใจยังอยุ่เต็มกับที่นี่ .... แอตแลนติส ที่ที่ๆ คนล่ำลือว่าเริ่ดสุดๆ ไปดูกันค่ะ... ว่าทำใม
อย่างที่แจ้งให้ทราบนะคะว่า ตารางเวลาการฉายเค้ามีกำหนดไว้แล้ว ให้เราจัดตารางเดินชมโซนต่างๆ แล้วกลับมาชมการแสดงค่ะ เดินไปนั่งข้างหน้าได้เลย
อยากยืนไปด้านหลังหรือด้านข้าง กลุ่มแรกจะเดินไปนั่งที่พื้นด้านหน้าจอ แล้วมีทัวร์จีนตามระเบียบ นะคะ มาทีหลังแซงเข้าไปยืนเต็มหน้าจอ พวกนั่งอยู่ ราวๆ 50 คนรวมเด็กเล็กเด็กโต มีปัญหาทันที
(บอยคนหนึ่ง เดินไปดันๆ กลุ่มจีนเหล่านั้นให้ก้าวออกจากหน้าจอ... .. ไม่ขอบ่นละกัน เพราะเที่ยวบ่อยเจอบ่อยได้พวกนี้ เสียบรรยากาศหมด...ป้าลีคนแรกที่ปรบมือให้บอยคนนั้น คนอื่นๆ ทำตามทันทีค่ะ)
การฉายวิดีโอชุดนี้ เป็นลักษณะรอบ เกือบ 180 องศานะคะ คือฉายไปถึงด้านบนหลังคา ไรงี้.. (ไม่เชี่ยวชาญนะคะ พิมพ์จากความรุ้สึกจริงที่อยู่ตรงนั้นค่ะ)
คือ ใครที่ไม่ทราบว่าการแสดงชุดนี้เค้าเด่นดังมาก ป้าลีเกริ่นนิดๆ ค่ะ แอตแลนติส เป็นยานอวกาศที่ไปนอกโลกแล้วกลับเข้ามาในโลกได้สำเร็จ
ซึ่งการแสดงชุดนี้คือ เล่าถึงการทำงานของตัวยานอวกาศน่ะค่ะ ว่าทำขึ้นมาจาก 3 ส่วน เพื่อการละทิ้งในเรื่องของน้ำหนัก
และทีป้าลีสนใจสุดๆ คือ ขาลงนั้น ตามที่วิดีโอเล่าคือ
ระหว่างชั้นบรรยากาศนอกโลกนั้น จะเข้ามาในโลก อุณภูมิมันไม่เท่ากัน
ดังนั้นตัวยานจะต้องสร้างมาป้องกันแรงกดดัน แรงความร้อนและอื่นๆ ที่แปลไม่ทัน... (ผู้เชี่ยวชาญท่านอื่นเขียนเอาไว้แล้วเช่นกัน ป้าลีสายบรรเทิงนะคะ เล่าตามนี้ค่ะ)
เดี๋ยวพาไปดูตัวยานค่ะ ว่าป้องกันความร้อนระดับเผาได้ทุกอย่างนั้น
เค้าทำมาจากอะไรและทำใม คนที่อยู่ในยาน แอตแลนติส กลับเข้ามาในโลกได้อย่างปลอดภัย
อีกทั้ง ขาลงมา ตัวยานไม่มีได้มีเครื่องยนตร์นะคะ ต้องร่อนลงด้วยระบบคลาสสิคค่ะ
เพราะว่ารักษาน้ำหนักไม่ได้ ถูกแรงดึงดูดของโลก ดึงลงแรงจนโม่งโลก...
และตอนจบ..ประทับใจสุดๆ ค่ะ ห้ามกระพริบตา
ยานลำนี้ สร้างเมื่อในอดีต ที่วิวัฒนาการด้านวัสดุยังไม่เจิรญเท่าทุกวันนี้...
ตัวลำใช้ระดับป้องกันความร้อน ด้วย แผ่นเซรามิค ซึ่งหนักมากๆๆๆๆๆๆ
ดังนั้น ตอนขาลง นักบินต้องใช้วิธีร่อนลงแบบคลาสสิค เพราะไม่มีเครื่องยนตร์...
เดาไม่ออกจริงๆค่ะว่า เค้าร่อนลงได้ไง ด้วยน้ำหนักแบบนั้น..
ความยิ่งใหญ่อลังการณ์ของที่นี่ คือเห็นตัวเองเล็กนิดเดียวเองค่ะ และมีพื้นที่ให้เด็กๆได้เล่นสนุกสนานค่ะ
มีทั้งการขึ้นบินกับระบบจำลองด้วยค่ะ ตื่นเต้นอีก แต่ไม่เท่า ดิสนี่ย์ เวิร์ด แน่ๆ
แล้วค่อยไปเล่าเครื่องเล่นที่นั่นเน๊อะ ตอนนี้เอาตรงนี้ก่อน
นางมุดเข้าไปในนี้ แล้วกลับมาเล่าให้แม่ฟังว่า
"แม่จ๋า ตอนแรกหนูก็คลานๆ ตามเด็กผู้หญิงคนนั้นไป... กำลังดูรอบข้างเพลินๆ ก็ได้ยินเสียง เด็กคนหน้า กรี๊ดๆ
ทุกคนที่คลานๆ ตามมา ก็ตกใจ แล้วก้มลงมองดูว่าที่นางกรี๊ดอะไร....
พอเห็นเท่านั้นแหละ หนูกรี๊ดดังกว่านางอีก...
มีเด็กผุ้ชายตามหลังมา ตะโกนบอกว่า Keep forward keep forward,I don't wanna die here... Gooooooooooo .....
หนูก็เอามือดัน เด็กคนหน้าให้ขยับไป แต่นางตอบว่า
my legs won't move.... Hel....help me.... หนูก็ไม่รู้จะทำยังไง เพราะหนูก็กลัว ไม่งั้นไม่กรี๊ดดังกว่านางแน่...
คนข้างหลังก็เอาแต่ตะโกนอยู่นั่นแหละ หนูเลยบอกเด็กข้างหน้าว่า
เธอหลับตาๆ แล้วคลานเร็วๆ ออกไปเลย เชื่อชั้น....
แม่รู้มั๊ยว่าทำใม พวกเรากลัว.... ก็พื้นที่เราคลานตรงนั้น มันเป็นกระจกน่ะสิ
ตอนแรกไม่รู้ เพราะมัวแต่ดูข้างๆ มาถึงตรงกระจกก็กลับไม่ได้แล้ว..
ต้อง คลานต่อไปนี่แหละ... แม่ลองไปดูสิ ....
เอ่อ... อีแม่... เห็นละ ว่ามันสูงมาก เลยเลี่ยงๆ ตอบไปว่า
เค้าไม่ได้ให้คนโตเข้านี่คะ... ไม่งั้นจะทำรูเล็กนิดเดียวทำใม เกิดแม่คลานไป
มีหวังกระจกตรงนั้นแตกพอดี เพราะแม่ตัวหนัก...
เออ รอดตัวไป อย่างผู้มีเกียรติ ... อิอิ
แม่จ๋า หนูขอไปมุมนั้นก่อนนะ... แล้วนางก็หายไป ราวๆ ครึ่ง ชม. ได้ยินแต่เสียงกรี๊ดๆ ที่ดังกว่าชาวบ้าน...
ไม่ต้องสงสัยว่าลูกใครค่ะ... เพราะกลับมานางมาเล่าอีกว่า
ไอ้สไลเด้ออันนั้น มันสูงที่สุดเท่าที่หนูจะเคยสไลด์ลงมาเลยค่ะแม่...
แต่หนูไม่แน่ใจ หนูเลยขึ้นไปใหม่ อีก หลายรอบ... เออ จัดไป...
เสร็จแล้ว พวกเราก็เดินเข้าไปขึ้นบินกับยานอวกาศด้วยระบบจำลองเสมือนจริงแหละคะ
และรีบกลับออกไปต่อที่โซนอื่น... (มีคิวดูปล่อยกระสวยอวกาศตั้งนั่ง บัสต่อจากตรงนี้ไปแท่นติดทะเล... ต้องตรงเวลา)
เล่นจนกระเซิงไปหมด บ่งบอกความสนุกสนานค่ะ วันนั้น...
รีบออกไปดู 3D ของยานอวกาศของรายการถัดไปค่ะ....
ขอบคุณ แอตแลนติส.... ประทับใจที่สุด สมกับคำล่ำลือ...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น